Jarmann M-1884

Wysłany: Nie 19:02, 12 Mar 2006 Temat postu: Jarmann M-1884

Kraj: Norwegia
Kaliber: 10,15x61mm R czarnoprochowy
Długość: ??
Długość lufy: 850mm
Waga: 4,5kg
Prędkość początkowa: 500m/s
Magazynek: rurowy, podlufowy na 8 naboi

Jarmann M-1884 był jednym z pierwszych powtarzalnych karabinów, który przyczynił się do przejścia armii głównie Europejskich z ładowanych pojedynczo karabinów czarnoprochowych na powtarzalne karabiny czarnoprochowe. Broń ta była produkowana głównie na potrzeby armii norweskiej oraz szwedzkiej. Niedużą ilość także wyprodukowano zmodyfikowanych egzemplarzy służących jako wyrzutnie harpunów. Broń ta narodziła sięw umyśle konstreuktora - Jacoba Smitha Jarmanna na początku lat 70 XIX wieku. Zaczęło sięod opracowania nowego systemu wyciągu łusek, oraz nowego sposobu ryglowania zamka. Zamek był ryglowany poprzez dźwignię zamka, która w przednim położeniu wchodziła w specjalne zagłębionie, nie pozwalając się zamkowi cofnąć pod wpływem gazów prochowych. Jest to o tyle ważne, że był to zamek dwutaktowy. Wyciąg łusek blokował zamek w tylnym położeniu, by ten nie wypadł. Problem był z magazynkiem. Połączona komisja szedzko-norweska wymagała go. Więc broń trzeba było przekonstruować. Do opracowania magazynka wzięli się Jarmann oraz Krag i stworzyli dwa typy - jeden dołączany do komory zamkowej z boku, a drugi integralny, podlufowy na 8 naboi, który komisja zaakceptowała. Co było poważnym błędem. Po pierwsze charakterystyka magazynka rurowego powoduje, że w miarę opróżniania go zmienia się rozłożenie wagi w karabinie, co utrudnia celowanie. A po drugie, chyba ważniejsze - norweskie naboje miały spłonkę centralnie na dnie łuski, a także ostro zakończone pociski, które przy uderzeniu, lub wstrząsie mogły spowodować odpalenie naboju przed nim w magazynku niszcząc broń. Do celowania służyły aż trzy typy celowników, jeden do walki: ustawiony na stałe na 430 metrów, drugi do dalekiego strzelania: ustawiony na 2400 metrów, oraz specjalny celownik volley-type do strzelania na bardzo dalekie dystanse ogniem pośrednim. Naboje do tej broni najpierw używano pocisków ołowianych owiniętych papierem, później zaczęto używać pocisków ze stalowym płaszczem (weszły razem z prochem bezdymnym). Jednak tutaj niedopełniono pewnych czynności, ponieważ nowe naboje dały większą prędkość wylotową, a nie dostosowano celowników do nowego naboju, przez co celność bardzo się pogorszyłą. Dzięki swojej dosyć dużej jak na tamte czasy prędkości wylotowej podczas testów okazało się, że z 438 metrów każdy strzał trafiał w cel wielkości człowieka, co przy wtedy używanym przez armię norweską Remingtonie M-1867 było czymś niezwykłym (Remington uzyskał taki wynik z 300 metrów). Zdystansowane były także biorące udział w próbach karabiny Gras i Mauser 1871. Broń gdy weszła do użycia przez wojsko była bardzo chwalona, ale nie posłużyła długo. Weszła w 1884, a już 10 lat później została zmieniona na konstrukcje Krag-Jorgensen. Wyprodukowano przez te 10 lat 31 500 egzemplarzy - 30 000 dla norweskich sił zbrojnych oraz 1500 dla marynarzy szwedzkich. Jednostki drugoliniowe używały tej broni ostatecznie do 1905 roku. Dzisiaj karabiny te są bardzo rzadko spotykane. Większość z nich została przebudowana na wyrzutnie harpunów, sprzedana cywilom oraz w dwudziestoleciu międzywojennym sprzedana do Niemiec, gdzie około 21 000 zostało przetopionych ponieważ „broń była zbyt stara, by się przydała żołnierzom, ale zbyt młoda, by mogła leżeć, i w razie czego być przejęta przez wroga”